سفر...

همیشه برام سوال بود کسایی که می‌رن نجف و کربلا با چه جراتی می رن! یعنی واقعا براشون مهم نیست منفجر شن؟ یعنی انقدر دست از جون شسته‌اند؟ هر وقت هم که یکی از آشناها و فامیلها می‌رفت، من دل نگرانش بودم تا وقتی که پاش می‌رسید به ایران.

حالا اما خودمون داریم می‌ریم. اصلا نمی‌دونم چی شد که اسم نوشتم. چی شد که با وجود همه‌ی ترسم دلم پر زد برای این سفر. چی شد که حالا قد یه دنیا خوشحالم که ایشالا دعوت شدیم.

موقع تعیین کردن تاریخ رفتنمون هیچ معیار خاصی نداشتیم. شاید فقط اینکه یه روزش تعطیل باشه که کمتر مرخصی بگیریم. بعد از ثبت نام فهمیدیم که اِ عرفه اونجاییم. حالا قد یه دنیا خوشحالم که توی یه همچین روزی به یه همچون جایی دعوت شدیم.

بدیهام رو به خوبی خودتون ببخشین. به یادتون هستم.