دزد آب سیب!

آلما ماجرای غول آشپزخونه‌شون رو تعریف کرد، منم یاد ماجرایی افتادم که همین چند روز پیش، پیش پای شما اتفاق افتاد!

ماجرا اینجوری بود که متین صبح رفت پنج شیش کیلو سیب خرید، چرا؟ برای اینکه می‌خواستیم به مهمونامون آب‌سیب داغ (همراه با دارچین و خامه) بدیم. خلاصه کلی با ذوق و شوق شروع کردم به آب سیب گرفتن و وسطاش که دیگه خسته شده بودم متین اومد کمک و بقیه سیبها رو هم آب گرفت و یه لیوان نوش جون کردم و بقیه رو ریختم توی یه قابلمه و درش رو هم گذاشتم تا شب که مهمونها میان.

بعد هم رفتم سرغذا درست کردن و سالاد و بقیه مخلفات. نزدیک اومدن مهمونها یادم افتاد آب سیب رو بذارم روی گاز تا گرم بشه.

خب حالا آب سیب کجاست؟ گذاشته بودمش روی کابینت.

- اِ اینجا که نیست.

لابد متین گذاشته توی یخچال.

- نه اینجا هم نیست.

روی گاز؟ توی جا میوه‌ای؟ توی جایخی؟ داخل فر؟

- نیست که نیست.

با اندوه زیاد متین رو صدا می‌کنم که دوتایی با هم دنبالش بگردیم، اونم درحالی‌که تقریبا از خیر آب سیب گذشتم و الان دیگه بیشتر دنبال قابلمه‌ی خالیش می‌گردم؟

داخل کابینتها؟ توی اتاق؟ توی کمد اتاق؟

- نچ! نه از آب سیب خبری هست و نه از قابلمه‌ی خالی.

من دیگه از خیر قابلمه هم می‌گذرم و می‌رم کتری رو می‌ذارم روی گاز تا آب جوش بیاد و مهمون‌ها به جای آب سیب خوشمزه‌ام چایی بی‌مزه بخورن!

متین اما همچنان به گشتن ادامه می‌ده و بعد یه ربع بالاخره پیداش می‌کنه! کجا؟ توی بالاترین طبقه‌ی یکی از کابینتها! یه جایی که نه من و نه متین، تا صندلی نذاریم دستمون به اونجا نمی‌رسه و هردومون هم مطمئنیم که امروز روی هیچ صندلی نرفتیم!

خلاصه غول آشپزخونه‌ی ما غولیه واسه خودش!