باز باران بارید و خیس شد خاطره‌ها (1)

هروقت حوصله‌مون توی دانشگاه سر می‌رفت، با زهرا(دوستم) سوار اتوبوس می‌شدیم و دوتا ایستگاه بعد پیاده می‌شدیم. از بستنی‌فروشی جلوی ایستگاه بستنی می‌خریدیم و می‌رفتیم توی پارک کوچولوی کنارش می‌نشستیم. یه پارک بزرگتر هم جلومون بود. ولی این یکی رو بیشتر دوست داشتیم و حس بهتری داشتیم.

روی یکی از نیمکتها می‌نشستیم و حرف می‌زدیم و حرف می‌زدیم. حرف می‌زدیم و پسر کوچولویی رو که با مامانش میومد توی پارک سه‌چرخه سواری نگاه می‌کردیم. حرف می‌زدیم و پیرمردهایی رو که با هم بحثشون می‌شد، تماشا می‌کردیم. حرف می‌زدیم و به خانمهایی که با کفش کتونی هر چند دقیقه یک بار از جلومون رد می‌شدن، لبخند می‌زدیم.

حالا لابد اون پسر بچه بزرگ شده و فقط گاه‌گاهی از کنار پارک که رد می‌شه، یاد کودکی‌هاش میفته. اون پیرمردها شاید دیگه اونقدر پیر شده باشن که حوصله پارک اومدن رو نداشته باشن. اما اون خانم‌هایی که با کفش کتونی می‌دویدند حتما هنوز هم هستن. یه روز من هم کفش‌های کتونیم رو می‌پوشم و می‌رم کنارشون راه می‌رم و به این فکر می‌کنم که این دنیا چه بازیهایی که نداره.

به این فکر می‌کنم که هیچ‌وقت احتمال نمی‌دادم که یه روزی یه خونه‌ای بگیریم چندتا کوچه بالاتر از همین پارک و اینجا بشه محله‌مون و اون بستنی فروشی بشه، بستنی‌فروشیمون!!