یک غذای لذیذ...

گوجه‌فرنگی‌ها رو می‌شورم و می‌ریزم توی مخلوط‌کن تا حسابی پوره بشن. متین توی هال نشسته و سعی می‌کنه تلویزیون رو وصل کنه. بهش لبخند می‌زنم. با لبخند بهم نگاه می‌کنه.

می‌رم کنار گاز. کرم بروکلی و قارچ رو تفت می‌دم. صدای تلویزیون بلند می‌شه. متین کانال رو عوض می‌کنه و سعی می‌کنه اون طرف رو هم بگیره. نگاهش می‌کنم. حواسش به من نیست. لبخند هم نمی‌زنه. اما ته نگاهش پر از یه مهربونی عمیقه.

برنج رو همراه با گوجه و قارچ و بروکلی می‌ریزم توی پلوپز و برمی‌گردم سر درسهام. متین نتونسته کاری از پیش ببره. می‌ره روی پشت بوم تا مشکل رو از اونجا حل کنه. صدای قدم‌هاش که از پله‌ها بالا می‌ره رو می‌شنوم. دلم گرمه. دلم به بودنش گرمه.

غذا آماده می‌شه. می‌کشم توی بشقاب و صداش می کنم. کنترل رو می‌ندازه اونور و می‌گه بی‌خیال دیگه به این خونه قد نمی‌ده. اولین قاشق رو که می‌خوره چشمهاش برق می‌زنه. اصلا من عاشق متینم وقتی غذای جدید براش درست می‌کنم. با لذت می‌خوره و می‌ره بشقاب دوم رو هم برای خودش می‌کشه. دلم غنج می‌ره وقتی نگاهش می‌کنم.

با خنده می گه: "می شه باز هم از این غذاها درست کنی؟ راستی اسمش چی هست؟"