بی‌خود و بی‌جهت

خیلی دلم می‌خواد مثل قدیما(!) هر روز بیام اینجا و یه چیزی بنویسم. ولی راستش حال این روزهام یک حال غریبِ خنده‌دارِ غیرقابل توصیفیه که نوشتن نداره.

حالا توصیف که نه، ولی اگه بخوام تشبیهش کنم، شبیه یک قاصدکه معلق توی فضا که با هر نسیم آرومی جابه‌جا می‌شه. گاهی اوج می‌گیره و بالا می‌ره و گاهی پایین میاد و می‌افته روی زمین.

حالا کاش همیشه نسیم بوزه. یه وقتهایی یه موضوع ناخوشایند کوچیک آنچنان تندبادی می‌ندازه به جون قاصدک که مدتها زمان لازم داره تا دوباره یک کمی آروم بگیره.

خلاصه که اصلا یه وضعی!

از حال و روزم هم که بگذریم، می‌رسیم به بحث شیرین سیسمونی که البته هیچ خبری نیست و دریغ از یه قلم وسیله که ما یا مامانم اینا برای این بچه خریده باشیم. البته مادربزرگم چندتا اسباب‌بازی براش خریده! من که کلا عقیده دارم هرچیزی رو هروقت لازم داشت براش می‌خریم. ولی فکر کنم دیگه یه دست لباس رو برای موقعی که از بیمارستان میاریمش لازم داشته باشه!