توقف در J

هی لیست دوستام توی گوشی رو بالا و پایین می‌کنم، بلکه یکی رو پیدا کنم که با هم بریم بیرون و یک کمی بچرخیم. راستش توی این جور مواقع روی دوستهای متاهلم حسابی باز نمی‌کنم. آخر سر روی اسم ژیلا وایمیستم و یه sms بهش می‌زنم. با بیرون رفتن موافقه ولی توی هفته دیگه. می‌گم باشه و دیگه بی‌خیال گشتن دنبال یه نفر دیگه می‌شم.

عصر که می‌شه، حوصله‌ام حسابی سرمی‌ره. کیفم رو می‌ندازم رو دوشم و می رم هفت‌حوض که تنهایی برای خودم بگردم. تازه شروع کردم به گشتن که ژیلا زنگ می‌زنه. میگه کارش تموم شده و نزدیک خونه‌مونه اگه حوصله دارم بیام بریم بیرون. برمی‌گردم سمت خونه و وسط راه یه جا باهم قرار می‌ذاریم.

توی چمنهای پارک ولو می‌شیم و حرف می‌زنیم. من کتابهایی رو که برای پسرک خریدم نشونش می دم و ژیلا از تلاشهاش برای رفتن می‌گه و من به این فکر می کنم که چندوقت دیگه، وقتی توی گوشیم دنبال یه پایه برای بیرون رفتن می‌گردم، باید از حرف J هم عبور کنم.

یکی دو ساعت همون‌جا می‌نشینیم و بعد به پیشنهاد من راهی آرایشگاه ارزون قیمت دم خونه‌مون می‌شیم و نیم ساعت بعد با ابروهای تر و تمیز و خوشحال و امیدوار از اینکه جوون موندیم چرا که خانوم آرایشگر ازمون پرسیده کنکورمون رو خوب دادیم یا نه، (داشتیم راجع به کنکور دکترا حرف می‌زدیم که خانومه آرایشگر تشخیص داد، کنکور لیسانس دادیم!!)، راهی خونه‌هامون می‌شیم.