گل شب بو دیگه شب بو نمی ده...

   تابستون بود که مادربزرگ با کرونا رفت. مادربزرگی که ناتنی بود ولی خیلی مادربزرگ بود برامون. مادربزرگی که پیر نبود، بیمار نبود و ... و رفتنش برامون باورنکردنی بود و توی تمام این ماه‌ها، ذهن من تمام تلاشش رو کرد که باور نکنه که حتی نذاره فکر اینکه مادربزرگ نیست بهش خطور بکنه.

این روزهای آخر سال ولی انگار دیگه نمی‌شه از نبودنش فرار کرد. نمیشه به یاد تمام نوروزهای خونه‌اش، تمام خاطرات و تمام خوشی‌های از بچگی تا پارسال، نیفتاد. نمیشه سبزه‌ها رو دید و یاد سبد سبد سبزه‌هایی که سبز می‎‌کرد، نیفتاد. نمیشه بوی شب‌بوها رو حس کرد و یاد شبهایی که نوروز رو با بوی شب‌بو توی خونه اش صبح می‌کردیم، نیفتاد.