زندگی مسالمت آمیز

امروز بیست و پنجمین روزیه که به متین قول دادم براش لوبیاپلو درست کنم، اما نکردم. نمی‌دونم چرا، اما هربار که می‌رم در فریزر رو باز کنم و لوبیا رو از توش بیرون بیارم یه چیز خوشمزه‌تر میاد جلوی چشمم و دلم هم که تابع چشمم و دستم هم که تابع دلم...

من هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم به این راحتی توی زندگی جا بیفتم و بتونم هم کار بیرون رو بکنم و هم کارای خونه رو. حداقل فکر می‌کردم تا دو سه ماه هیچ کس نتونه به غذاهام لب بزنه و از اولم اینو به متین گفته بودم. ولی خوشبختانه این اتفاق نیفتاد و با اینکه بیشتر غذاها رو برای اولین بار توی خونه‌ی خودمون درست کردم و چون کتاب آشپزیم خیلی سنگینه زورم اومد از اون هم کمک بگیرم، اما هم خودم و هم متین از دست پختم راضی بودیم. فکر می‌کنم یه استعداد نهفته در این زمینه داشتم که شکوفا شده!

راستش یه چند وقتیه من و متین داریم به صورت مسالمت‌آمیز با هم زندگی می‌کنیم و دیگه از اون اذیت کردنا و سرکار گذاشتنهای درست و حسابی که اشک طرف رو در میاورد توی زندگیمون خبری نیست.

یادش به خیر اون روز که قرار بود من و متین بعد یه هفته بعدازظهر رو با هم بگذرونیم و من با کلی ذوق و شوق براش گل خریده بودم و رفته بودم سر قرار، بهم زنگ زد و گفت: "دیر اومدی منم یه کاری برام پیش اومده دارم برمی‌گردم خونه." چه اشکی می‌ریختم از دلتنگی و چه حس استثنایی داشتم وقتی بهم گفت: "برگرد و پشت سرت رو نگاه کن."

و البته بماند که من چند روز بعد چه جوری تلافی کردم.

خلاصه که امروز بدجوری به سرم زده که برای جلوگیری از یکنواخت شدن زندگیمون هم که شده یه جوری حال متین رو بگیرم. فعلاً هم ایده‌ام اینه که وقتی اومد شرکت بهش بگم که آقای رئیس بهم گفته که وضعیت استخدام متین درست نشده و دیگه کاری از دستش برنمیاد و از من خواسته این موضوع رو یه جوری به متین بگم.

حالا فکر کنم ببینم تا بعدازظهر ایده‌های بهتری به ذهنم تراوش می‌کنه یا نه!