کافه تاریک!

"من گنجشک نیستم" مستور رو خونده بودم و با اینکه زیاد ربطی نداشت اما هوس یه کافه تاریک و دنج کرده بودم. از این کافه‌هایی که روی دیوارهاش عکس شاملو و سهراب رو زده و یه قفسه کتاب شعر یه گوشه‌ی کافه گذاشته.

غروب بود. یه خورده خرید داشتم. ماشین رو برداشتم که قبل از تاریک شدن هوا خریدام رو بکنم و برگردم. ماشین رو که روشن کردم حس کردم سرم منگه منگه! حس عجیبی بود. توی یه فضای خالی بودم. راه افتادم. بدون اینکه بدونم دور و برم چی می‌گذره. ماشین افتاده بود توی سرازیری و با سرعت می‌رفت و من بی‌خیال بی‌خیال فقط جلوم رو نگاه می‌کردم.

از بقالی رد شدم. اما واینسادم! یعنی اصلا نمی‌دونستم چی می‌خوام و چرا باید وایسم. ماشین با سرعت می‌رفت و فقط من گاه‌گاهی ترمز رو با شدت زیر پام فشار می‌دادم که به ماشین جلویی نخورم.

به میدون که رسیدم ماشین وایساد! سرازیری تموم شده بود و حال من هم بهتر شده بود. دور زدم و برگشتم. این بار جلوی بقالی وایسادم و خریدام رو کردم.

توی حیاط بوی عود میومد و هرچی از پله‌ها بالا می‌رفتم بوی عود بیشتر می‌شد. به طبقه آخر که رسیدم بوی عود با بوی تلخ سیگار مخلوط شده بود.

در زدم. متین در رو باز کرد. خونه تاریک بود و فقط نور چند تا شمع خونه رو روشن کرده بود. متین خریدها رو از دستم گرفت.

یه گوشه‌ی پذیرایی دوتا صندلی و یه میز گذاشته بود. شمعها رو روی میز روشن کرده بود. حافظ رو گذاشته بود کنار شمعها و آهنگ الی رو گذاشته بود و وقتی نشستم دوتا قهوه ریخت و آورد.

چشمهاش توی نور شمع، وقتی سیگار رو به لبهاش نزدیک می‌کرد حالت خیلی عجیبی داشت. حالت همون چشمهایی رو داشت که من روز اول بهشون زل زده بودم. همون روزی که متین هنوز شک داشت بین اون همه آدمی که اونجاست کدومشون مستانه است.

حافظ رو باز کردم:

خوش است خلوت اگر یار یار من باشد        نه من بسوزم و او شمع انجمن باشد

دوباره حس می کردم منگم. مستم. سرم خالیه ولی این بار دلم از عشق پر بود...

---

پ.ن:‌ متین سیگاری نیست! سالی چهار پنج تا نخ سیگار بیشتر نمی‌کشه!