یک سال گذشت.

هر سال به پاییز که نزدیک می شیم، کمر تابستون که می شکنه، روزها هر روز کوتاه و کوتاه تر می شن و تندتر و سبکتر می گذرن.

هر سال به جز پارسال. پارسال هر روز که به آخر تابستون نزدیک می شدیم روزها طولانی و طولانی تر می شد. طولانی و تموم نشدنی. تا غروب بیست و هشتم شهریور. تا لحظه ای که برای اولین بار در آغوشش کشیدم.

بعضی بوها و طعمها هیچ وقت از ذهن آدم پاک نمی شه. مث طعم اولین بوسه به نوزادی که تازه تازه از راه رسیده. مثل بوی علی لای حوله بیمارستان.

و فقط خدا می دونه که این یه سال با همه سختیهای کوچیک و بزرگش چه طعم بی نظیر تکرار نشدنی داشته و فقط خدا می دونه که من چقدر خوشحالم و چقدر خدا رو شکر می کنم که این امانت باارزش و این هدیه دوست داشتنی و این پسر مهربون و خوش اخلاق رو بهمون داده.