مشهد

نگفته بودم؟ چند هفته پیش رفته بودیم مشهد. بعد از سه سال. اصلا مشهد رفتن برام شده بود یه آرزوی دور و دست نیافتنی. از این آرزوهایی که هی توی ذهنت تصویرشون می کنی بلکه کائنات دست به کار بشن و تبدیلش کنن به واقعیت.

و دست خدا و کائنات و امام رضا و مامان و بابای متین و صد البته خود متین درد نکنه که نه تنها تبدیلش کردن به واقعیت که خیلی هم قشنگتر از تصویرهای ذهنی من ساختنش.

راستش دلم خیلی برای اون حال و هوا تنگ شده. برای آرامشی که داشتم. برای غصه هایی که همشون رنگ باخته بودن و انگار که هیچ وقت نبوده بودن!

توی مشهد به علی هم خوش گذشت حسابی. کلا جاهای شلوغ و آدمها رو دوست داره. توی حرم سرش رو می انداخت پایین و بدو بدو از این سر می دوید اون سر بدون اینکه براش مهم باشه ما کجاییم و البته بین راه حواسش به نگاه آدمها و به خصوص بچه ها هم بود که اگه کسی تحویلش گرفت باهاش دوست بشه.