جهت ثبت در تاریخ

امروز که پیاده داشتم از جلوی فروشگاه کوروش رد می شدم یهو هوا زد به سرم برم توش و شاید اگر پسرک همراهم نبود، رفته بودم. ولی نرفتم و بعد یادم اومد که الان پنج ماهه که نه تنها توی هیچ فروشگاه و پاساژ و مرکز خریدی نرفتم فقط و فقط سه چهار بار از سوپر و میوه فروشی سرکوچه خرید کردم.

یادم افتاد که پنج ماهه سوار هیچ ماشینی به جز ماشین خودمون نشدم. پنج ماهه که توی هیچ خونه ای به جز خونه مامان و مامان بزرگهامون نرفتم و اون هم چقدر با ترس و لرز.

نمی دونم چقدر دیگه طول می کشه. نمی دونم تا کی ادامه پیدا می کنه و نمی دونم شتریه که در خونه ما هم می خوابه یا نه؟

اینها رو فقط نوشتم که ثبت بشه. که یادم بمونه یه روزی این شکلی زندگی کردیم. که فکر نمی کردیم بشه و شد.

---

پ.ن: تا حالا به شدت در برابر خریدن پلی استیشن یا ایکس باکس برای پسرک مقاومت می کردم ولی کشف کردم که یه مدلش هست که بازیهای حرکتی داره و حالا سه چهار روزه که وارد خونه مون شده و سر هردومون و بلکه هر سه تامون رو حسابی گرم کرده و یک کم وادارمون کرده به تحرک 

شکوفا

شکوفا شدن در قرنطینه 

پ.ن: طراحی بکگراند با گواش اثر من و پسرک، خوشنویسی پسرک، فوتوشاپ من!

عادت می کنیم...

عادت کرده ایم... به همه چیز عادت کرده ایم و می کنیم...حتی به کرونا...

عادت کرده ام که به جای صبح ها، شب ها سرکار بروم و حتی فکر می کنم چه عادت خوبیست که روزهایم و فرصتهای روزم برای خودم می ماند...

عادت کرده ام که مسیر نیم ساعته پست تا خانه را به جای سوار تاکسی شدن، پیاده برگردم و فکر می کنم چه عادت خوبیست که پیاده روی هم می کنم...

عادت کرده ام که به جای ضدآفتاب و رژلب، ماسک بزنم و فکر می کنم چه عادت خوبیست که کمتر مواد شیمیایی به پوستم می زنم...

عادت کرده ام به حضور همیشگی پسرک و فکر می کنم چه خوب است حضورش و چقدر خوب نشناخته بودمش در این سالها..

عادت کرده ام به تماشایش در سکوت  و فکر می کنم که بودنش را مدیون کرونا هستم...

  عادت کرده ایم...اما این چیزی از عجیب بودن و شگفت انگیز بودن زندگی کم نمی کند.