توقع

باباجونی دمدمای صبح با یه چمدون پر سوغاتی از راه می‌رسه. خواب و بیدارم و منتظر. با صدای بابا ذوق زده از تختم بلند می‌شم و توی تاریکی از روی متین که پایین تخت خوابیده رد می‌شم و می‌پرم توی بغل بابا. دلم خیلی براش تنگ شده. هف-هش-ده روزی رفته بود ماموریت.

مامان هم بیداره. سه تایی می‌ریم توی اتاق بابا و می‌شینیم به حرف زدن. بابا یه خورده از اونجاها برامون تعریف می‌کنه و همزمان چمدونش رو هم باز می‌کنه. سوغاتی‌ها رو درمیاریم و نگاه می‌کنیم. بیشترش لباس و پارچه و یه خرده‌ریزایی برای جهیزیه‌ی منه.

می‌دونم که تا حالا متین از صدای خش خش کیسه‌ها بیدار شده و دلش‌می خواد بیاد پیش ما ولی روش نمی‌شه. می‌رم یه سر بهش می‌زنم. بیداره. بهش می‌گم پاشو برو دنبال بابا. زنگ زده گفته توی فرودگاه منتظره. می‌خنده و بغلم می‌کنه. سرم رو می‌ذارم روی سینه‌اش. دلم بدجوری براش تنگ شده.  چند وقتی هست که یه دل سیر همدیگه رو ندیدیم و با هم حرف نزدیم. دیشب هم که بعد مدتها می‌تونستیم با هم باشیم. من گلودرد و زکام داشتم و مجبور شدم چند تا قرص بخورم و تخت بخوابم.

موقع صبحونه دیدم متین زیاد سرحال نیست. حس کردم به خاطر توجه زیادیه که دیشب بهش داشتم. معذرت خواهی کردم که زود خوابم برده بود. ولی گفت نه. دیشب فاطمه چند تا اس‌ام‌اس به متین زده بود و متین رو ناراحت کرده بود.

چند وقت پیش رئیس بزرگه یه پروژه‌ی جدید تعریف کرد و متین هم شد مدیر پروژه. قرار بود من و فاطمه توی این پروژه با متین همکاری کنیم. ولی من زیاد از فضای پروژه خوشم نیومد و خودم رو کشیدم کنار. متین موند و فاطمه. تا اینکه دیروز بالاخره پروژه جواب داد و رئیس بزرگه اومد نتایج رو دید و کلی خوشحال شد و کلی از متین تشکر کرد. ولی به فاطمه چیزی نگفت.

فاطمه بهش برخورده بود. پول پروژه رو گرفته بود ولی توقع داشت رئیس یه تشکر خشک و خالی  هم ازش بکنه. دیشب با اس‌ام‌اس این حرفها رو به متین زده بود و متین رو مقصر دونسته بود. می‌گفت متین زرنگی کرده و پروژه رو به اسم خودش در کرده.

از صبح که اومدیم شرکت فاطمه هم با من سرسنگینه و هم داره توی چت با متین دعوا می‌کنه. هرچی هم که متین براش توضیح می‌ده که قضیه این طوری نبوده و رئیس بزرگه می‌دونسته که من و شما با هم کار می کنیم و تشکر نکردنش از بی‌ادبی خودش بوده و به من کاری نداشته توی گوش فاطمه فرو نمی‌ره.

من دارم به صورت man-in-the-middle* حرفهاشون رو می‌خونم و با خودم فکر می‌کنم من اگه جای فاطمه بودم عکس‌العملم چی بود. به نتیجه‌ی خاصی نمی‌رسم جز اینکه کاری رو که فاطمه کرده نمی‌کردم. من سالهاست که یاد گرفتم که نباید از دیگران توقعی داشته باشم. این طوری خودم راحتتر زندگی می‌کنم. چون رفتارهای خوبی رو که دیگران دارن می‌ذارم به حساب لطف و نه وظیفه. و این طوری دنیای اطرافم پر میشه از لطف و مهربونی.

آخ جون. آقای همکار لطف کرده و از کرمان برامون کلمبه آورده. ما که از شما توقع نداشتیم آقای همکار.

---

* man-in-the-middle: نوعی حمله‌ی کامپیوتری است که فردی اطلاعات تبادل شده بین دو کامپیوتر را شنود می‌کند.