شاملو

پنجشنبه با متین رفتیم شهر کتاب نیاورون که یه پازل برای مریم بخریم. پازلها رو که دیدیم و انتخاب کردیم، من متین رو جلوی تلویزیونی که داشت بازی استقلال و پرسپولیس رو نشون می‌داد رها کردم و رفتم لابه‌لای کتابا. 

همیشه یکی از بزرگترین لذتهای زندگیم کتاب بوده. خوندن کتاب،‌ ورق زدن و حتی بو کردنش حس آرامش بخشی بهم می‌ده. اما تصمیم گرفته بودم فعلاً دیگه کتابی نخرم. کتابهای نخونده زیاد دارم. ولی این روزا اصلاً فرصت نمی‌کنم بخونمشون. دن آرام،‌ آناکارنینا، طوفان دیگری در راه است، افرا و ...  

لابه‌لای کتابا چشمم خورد به کتابای شاملو. یادم اومد به متین قول دادم که براش شاملو بخرم. برعکس من، متین زیاد اهل خوندن رمان و داستانهای بلند نیست. شعر و داستان کوتاه رو ترجیح می‌ده. شاملو هم که یکی از نویسنده‌ها و شعرای محبوبشه.

داشتم بین چندتا از کتابهاش یکی رو انتخاب می‌کردم که دیدم متین داره میاد به طرفم. کتابها رو بردم زیر چادرم که نبینه چی انتخاب کردم. دلم می‌خواست غافلگیرش کنم. هنوز جلوی قفسه‌ی کتابای شاملو بودم که متین بهم رسید.

یه نگاهی کرد و گفت: "می‌خوای شاملو برام بخری؟ "

گفتم: "نگاه کن ببین کدومشون بهتره؟ "

یه نگاه سرسری کرد و گفت بذار مجموعه شعر کاملش رو بخریم. کتابهایی که دستم بود گذاشتم توی قفسه و گفتم باشه.

متین رفت بقیه‌ی بازی رو ببینه و من یه دور دیگه زدم. چشمم افتاد به یه مجموعه‌ی سه جلدی از کارهای شاملو. جلد اولش مجموعه‌ی همه‌ی اشعارش بود. جلد دومش مجموعه اشعار خارجی که ترجمه کرده بود و جلد سوم داستانهای کوتاهی بود که ترجمه‌شون کرده بود.

جلد اول و سومش رو خریدم. متین خیلی خوشحال شد. تا شب داشت به خاطرش ذوق می‌کرد. خودمم از جلد سومش خیلی خوشم اومده بود سبک ترجمه‌اش یه جور متفاوت و دلنشین بود.

خلاصه توی این چند روزه بعد مدتها بالاخره تونستم یه کتاب دستم بگیرم و بخونم.

بخش اول کتاب یه سری داستان کوتاهه از ارسکین کالدول. 

خیلی باهاش حال می‌کنم. هر شب با کلی هیجان بر می‌دارم و می‌خونمش. حالا نمی‌دونم دلیلش اینه که بعد مدتها یه کتاب خوب پیدا کردم یا این که خود کتاب واقعاً انقدر هیجان انگیزه.

داستانهای زندگی یه خونواده‌ و روزمرگیهاشونه و یک کمی هم طنز به صورت محو و نامحسوس چاشنیش شده و البته ترجمه‌ی خیلی قشنگ شاملو این لذت رو صد برابر کرده.

حسی که به من می‌ده درست مثل حس کتاب دن کامیلوی جووانی گوارسکیه.

یه تیکه از نوشته‌اش رو می‌ذارم که تا حدودی سبک نوشته رو نشون می‌ده:

"مامان حدس می‌زد یکی پشت پرچین کمین کرده و در حالیکه به قصد دیدن آن طرف پرچین رو نوک پنجه‌هایش قدبلندی کرده بود تا دم پلکان جلو آمد. باباجانم مثل برق سرش را دزدید ولی دیگر دیر شده بود و  مامان دیده بودش. به سرعت از پله‌ها پایین دوید طول حیاط را طی کرد و قبل از آن که بابام به پشت انبار بخزد مامان در نرده‌یی را باز کرد بند لباس کار او را چسبید ،‌کشان کشان آوردش زیر پلکان دهلیز و سر من داد کشید:

ویلیام! فوری برو توی اتاق درها رو ببند،‌ پشت پنجره‌ای‌ها رو بکش و تا وقتی هم که صدات نزده‌م اگه پاتو بذاری بیرون قلمتو خورد می‌کنم!"