دردسرهای تکنولوژی!

 
چند روز پیش تلفنی با فریده حرف می‌زدم. پیشنهاد داد یه روز با هم بریم بیرون. پارک نیاورون قرار گذاشتیم. فریده گفت به بقیه‌ی بچه ها هم می‌گم اگه دوست داشتن بیان.

دیروز که رفتم سر قرار اول سحر رسید. سحر معمولاً پایه‌ی همه‌ی قرارها بود و اومدنش زیاد جای تعجب نداشت. بعدش فریده و سارا و بهاره و ...

خودمونم باورمون نمی‌شد. هر ده تامون بودیم. از سال آخر دبیرستان تا حالا نتونسته بودیم توی یه قرار همه رو جمع کنیم. ما ده تا از سال اول راهنمایی با هم دوست بودیم و تا پیش‌دانشگاهی همیشه و همه جا باهم بودیم. ولی بعد از اون هرکسی رفت یه طرف پی زندگی خودش. 

حالا بعد 7 سال دوباره سر هممون خلوت شده و می‌تونیم با هم باشیم. خیلی خوش گذشت و همون‌جا قرار بعدی رو برای یه ماه دیگه گذاشتیم.

از اون طرف متین هم با کلی دردسر دوست کلاس چهارم دبستانش رو پیدا کرده بود و دیروز باهاش قرار گذاشته بود. کلی خوشحال و ذوق زده بود.اصلا از خوشحالی روی پاش بند نبود. همش می‌گفت یعنی الان کجاست؟ چی کار می‌کنه؟ قیافش چه شکلی شده؟

من که بهتون گفتم این آدم خیلی نوستالژیکه.

حالا می‌دونین بدترین اتفاقی که می‌تونه برای یه آدم نوستالژیک بیفته چیه؟ اینه که هاردی که همه‌ی عکسها و فیلمهاش رو از پونزده سالگی تا حالا روی اون آرشیو کرده، بسوزه.

فکر کنم خدا به جووونیم رحم کرد.

دانشگاه که می رفتیم، برای یکی از درسامون SQL لازم داشتیم. هیچ کدوم از بچه‌هامون سی‌دیش رو نداشتن. من به چندتا مغازه هم سر زدم ولی پیدا نکردم. خلاصه آخر سر یکی از سال بالایی­ها سی‌دیش رو بهمون داد. من بردم و نصب کردم ولی هیچ اتفاقی نیفتاد. یعنی اون چیزی که من انتظار داشتم نبود و اون چیزایی رو که باید داشته باشه، نداشت. به دو سه تا از بچه‌های دیگه هم دادم و آخر به این نتیجه رسیدیم که سی‌دی خرابه. بعد یکی از پسرا گشت و یه سی‌دی پیدا کرد که نصب کردیم و درست بود.

دیروز متین داشت برای دوستش توضیح می داد که SQL دو جوره یه جورش فقط روی ویندوز سرور نصب میشه و یه جورش روی ایکس پی هم نصب می‌شه، یاد اون قضیه افتادم و تازه بعد سه سال فهمیدم که مشکل از کجا بوده. 

خداییش توی دانشگاه هیچ‌کی نبود که به ما کمکی بکنه. هرچی که یاد گرفتیم خودمون با کمک هم دیگه یاد گرفتیم.

یه پروژه داشتیم که باید با NET. می‌نوشتیم اونم در حالیکه هنوز دو سه روز بیشتر از تولید NET. نگذشته بود و تنها مرجعمون یه فایل PDF انگلیسی بود.

هیچ وقت یادم نمی‌ره اون پروژه‌ی کامپایلری رو که یه شب تا صبح سه نفری توی خوابگاه فقط به خاطر یه Enter بیدار نشستیم. دو تا فایل متنی داشتیم که عین هم بود. هیچ فرقی با هم نداشت. هیچ فرقی، حتی توی یه کاراکتر. ولی برنامه روی یکیش اجرا می­شد و روی یکیش نمی‌شد. تا صبح فقط چشم دوخته بودیم به این دوتا فایل که یه فرق کوچیک توی اونا پیدا کنیم. تا اینکه صبح قبل از اینکه به استاد تحویلش بدیم فهمیدم ته یکی از فایلها باید Enter می­زدیم .

با این حال سالهای دانشگاه سالهای خیلی قشنگی بودن، اونقدر قشنگ که شاید برگشتن به اون روزا و بودن با تمام اون آدما تبدیل شده به یکی از آرزوهای محال زندگیم.