اس‌ام‌اس بودار!

مجید پسر خاله و همبازی دوران کودکیمه. خیلی چیزا رو برای اولین بار با مجید تجربه کردم. تجربه‌ی پریدن از ارتفاع دو متر. تجربه‌ی سرتاپا خیس شدن با شلنگ. تجربه‌‌ی بالا رفتن از درخت. تجربه‌ی چشیدن طعم ترش مورچه. تجربه‌ی مخفی شدن توی یخچال و ...

هر وقت که حوصله‌مون سر می‌رفت و بازی هیجان انگیزی گیر نمی‌آوردیم من به مجید پیشنهاد خاله بازی می‌دادم. هرچی نباشه یه ذره دختر بودم. ولی مجید قبول نمی‌کرد و می‌گفت خاله‌بازی نه. بیا مغازه‌بازی کنیم.

همیشه مجید فروشنده بود و من خریدار. یه روز بستنی فروش بود و یه روز پارچه فروش. یه روز بقالی داشت و یه روز اسباب‌بازی و ...

دیروز که بعد بیست سال دوباره رفتم مغازه‌ی مجید حس همون روزا رو داشتم. این بار مجید مغازه‌ی لوازم تزیینی باز کرده بود.

همه چیز مثل بیست سال پیش بود. مجید پشت دخل بود و من این ور و یه سری خرت و پرت جلوش روی ویترین. تنها تفاوتش این بود که این بار مجبور بودم پول واقعی به مجید بدم و بعد از تموم شدن بازی هم مجید پولهام رو بهم پس نمی‌داد .

جداً افکار و رویاهای آدمهاست که آینده‌شون رو می‌سازه.

دیروز توی اخبار رادیو داشت از یه تکنولوژی جدید خبر می‌داد. فرستادن اس‌ام‌اس بودار. یعنی من هیچ‌جوری نمی‌تونم تصور کنم چه جوری میشه. شدم مثل آدمهای عصر حجر که اگه بهشون می‌گفتن یه روزی می‌تونی صدای یه نفر رو از یه شهر دیگه بشنوی هیچ جوری باورش نمی‌شد.

آخه مگه می‌شه؟ اس‌ام‌اس بودار؟؟؟

من توی اولین اس‌ام‌اس بوداری که می‌زنم بوی اسپری آکات آبی رو می‌فرستم برای دوستم زینب. مطمئنم که تا یه هفته مجبوره فقط به این اس‌ام‌اس فکر کنه، بس که ما با این بو خاطره داریم.

از دیروز همش دارم به این فکر می‌کنم حالا که تکنولوژی انقدر پیشرفت کرده منم دست به کار شم و اس‌ام‌اس طعم‌دار رو اختراع کنم.

فکرش رو بکن، اس‌ام‌اس با طعم میلک‌شیک نسکافه یا با طعم ماست موسیر. تازه آدم رو چاق هم نمی‌کنه.

فقط دنبال یه سخت‌افزاری می‌گردم که تراشه‌اش رو بسازه. برنامه نویسیش با من.