راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست...

زمان سریع و بی‌وقفه می‌گذره و فاصله‌ی بین من و متین و زندگی مشترکمون هر روز کم و کمتر می‌شه.

به لطف فیروزه و ستاد دلهره‌اش کارهامون رو یکی دو ماه قبل از اون چیزی که برنامه‌ریزی کرده بودیم، شروع کردیم و خوشبختانه همه چیز خوب ‌پیش رفت. خونه رو که گرفتیم و قرارداد آرایشگاه و عکاسی رو هم بستیم.

این روزا من بیشتر با مامان و بابا دنبال خرید جهیزیه‌ام و متین هم داره خونه رو تمیز می‌کنه و مشکلاتش رو رفع می‌کنه.

خلاصه که از بابت کارهامون نگرانی خاصی نداریم و همه‌چیز خوب و روون پیش می‌ره. من کلاً آدم سختگیری نیستم و همه چیز رو راحت می‌گیرم و معمولاً زندگی هم به من سخت نمی‌گیره.

تنها چیزی که این روزا خیلی اذیتم می‌کنه و برام تنش ایجاد می‌کنه حرفها و رفتارهای مامان خانومی و خاله راضیه است. نصیحتهایی که زیاد از سر دلسوزی نیستند و انتقادهایی که اصلاً منصفانه نیست.

نمی‌دونم چرا و می‌دونم شاید باورشم سخت باشه ولی مامان خانومی برعکس همه‌ی مامانها از اینکه من با خونواده‌ی متین مشکلی ندارم، ناراحته. مرتب می‌گه :" بهشون رو نده. نرو خونه‌شون. باهاشون خودمونی نشو. آخه مستانه تو چقدر ساده‌ای؟ ظاهر آرومشون رو نگاه نکن."

 ولی آخه من جز خوبی و محبت از خونواده متین چیزی ندیدم. از مامان و باباش، از خواهراش، از جاریهام. تنها چیزی که من دیدم محبت بوده و احترام.

برای همین وقتی مامان این حرفها رو می‌زنه خیلی به هم می‌ریزم. عصبانی نمی‌شم. اما دلم می‌شکنه و می‌شینم زار زار گریه می‌کنم. بعد مامان دوباره شروع می‌کنه: "دختر تو مگه زبون نداری که گریه می‌کنی؟ تو خونواده‌ی متین رو بیشتر از ما دوست داری و ..."

دلم نمی‌خواد این روزا این جوری باشه. دلم می‌خواد با خوبی و آرامش و با یه خاطره‌ی خوب از این خونه برم. ولی فعلاْ اوضاع این شکلیه.

ما که به دل نمی‌گیریم و این حرفها رو هم مثل همه‌ی حرفهایی که قبل از عقدمون شنیدیم توی صندوقخونه‌ی دلمون پنهون می‌کنیم و کلیدش رو هم قورت می‌دیم. شما هم نمی‌خواد خودتون رو ناراحت کنین، به جاش دهنتون رو شیرین کنین.