پشت‌بوم

هوای مطبوع این دو سه شب اخیر و البته ایوون بزرگ جلوی خونه که در واقع پشت بوم طبقه پایینیهاست و اینکه توی ایوون از هیچ‌جا پیدا نیست چون به قول گل‌دختر خونه‌ی ما آخرین خونه و آخرین طبقه  توی این شهر درندشته، چند شبی بود که قلقلکمون می‌داد که شب رو بیرون بخوابیم. اما ترس از بارون مانع می‌شد. تا اینکه بالاخره دیشب تشکهامون رو بردیم بیرون پهن کردیم و زیر آسمون دراز کشیدیم.

آسمون ابری بود و ستاره‌ها تک تک و با فاصله از هم چشمک می‌زدن. من پرنورترین ستاره رو انتخاب کردم و به متین گفتم این ستاره‌ی منه. ستاره‌ی تو کدومه؟

- مستانه یادته همیشه می‌گفتی دوست داری خونه‌ات سقف نداشته باشه؟ یادته می‌گفتی دوست داری همیشه آسمون رو بالای سرت ببینی تا یادت نره که برای پرواز کردن اومدی توی این دنیا؟

-  آره یادمه.

- مستانه خونه‌ی ما سقف نداره. همون‌طور که تو می‌خواستی. شاید برای اینکه پرواز کردن رو فراموش نکنیم.

حرفهای متین من رو پرت کرد توی یه دنیای دیگه. توی دنیایی که توی رویاهام برای آینده‌ام ساخته بودم و حالا وقت ساختنش شده...

 - مستانه شما هم بچه بودین رو پشت بوم می‌خوابیدین؟

- آره.

خونه‌ی خودمون هیچ وقت پشت‌بوم نداشت. اما خونه‌ی هر دوتا پدربزرگهام پشت‌بوم داشت. یکی یه پشت‌بوم تمیز و خوشگل و یکی یه پشت‌بوم کاهگلی که همیشه بوی خاک نم زده می‌داد.

هوا سرد بود. پتو رو تا رو صورتم کشیده بودم بالا و فقط بینیم بیرون بود که بتونم نفس بکشم. توی خواب چند بار بال پشه‌ها به بینیم گیر کرد و از خواب بیدارم کرد. متین هم از ترس پشه‌ها خوابش نبرده بود.

مجبور شدیم بساطمون رو جمع کنیم و برگردیم توی اتاق. اما امروز هر جوری شده یه پشه‌بند می‌خرم تا بیشتر از این، این شبهای قشنگ رو از دست ندیم.