بچه‌های فلسطین، بچه‌های غزه

اسمش اینه که من بچه‌ی جنگم. اسمش اینه که من کودکیم رو توی سالهایی گذروندم که شهرم بمبارون می‌شد و بابام جبهه بود و خونه‌م یه زیرزمین بود که ما رو از بمبارون هواپیماها حفظ می‌کرد.

اسمش اینه که من جنگ رو دیدم، جنگ رو تجربه کردم، توی جنگ زندگی کردم...

اما...

اگه اسمش اینه که من بچه‌ی جنگم؛ پس بچه‌های فلسطین، بچه‌های غزه، بچه‌های چه چیزیَن؟

اگه من فکر می‌کنم جنگ رو دیدم و تجربه کردم؛ پس بچه‌های فلسطین، بچه‌های غزه، چی فکر می‌کنن؟

اگه من که تنها چیزی که از جنگ دیدم، نور قرمز آمبولانسهایی بود که از کوچه رد می‌شد و صدای آژیر قرمز و هواپیماهایی توی آسمون، هنوز که هنوزه کابوس اون روزها رو می‌بینم؛ پس بچه‌های فلسطین، بچه‌های غزه، شبها چه خوابهایی می‌بینن؟

اگه من که هیچ‌کدوم از نزدیکان و عزیزانم رو توی جنگ از دست ندادم، هنوز که هنوزه از به خاطر آوردن اون روزها دلم می‌لرزه؛ پس بچه‌های فلسطین، بچه‌های غزه، موقع مرور کردن خاطراتشون چه حسی دارن؟