جنگل بارون زده!

تمام راه رو تا خونه دویدم و پله‌ها رو دوتا یکی اومدم بالا. باید زودتر می‌رسیدم خونه. باید قبل از اینکه بارون بند بیاد می‌رسیدم خونه.

مقنعه و مانتوم رو درآوردم و چهارپایه رو برداشتم و رفتم زیر بارون. رگبار بود. قطره‌هایی درشت و خیس!

خیس خیس شدم و چشمهام از همه‌جام خیس تر بود. حس می‌کردم دلم خیلی تنگ شده. دلم برای خدا خیلی تنگ شده!

رعد و برق یه لحظه هم قطع نمی‌شد. یه صدای بلند و دنباله‌دار توی آسمون بود.

مستانه بود که تا پارسال از رعد و برق می‌ترسید؟ مستانه بود که رعد و برق که می‌شد پتو رو می‌کشید روی سرش تا هیچ نوری نبینه و هیچ صدایی نشنونه؟

حالا مستانه، اینجا، نزدیکیهای قله‌ی کوه، زیر رعد و برق، داشت واسه خدا دردودل می‌کرد...

دونه‌های بارون درشت‌تر شد و سنگین‌تر! تگرگ بود. دستام رو باز کردم و یه مشت تگرگ جمع کردم. یک کمی باهاشون یه‌قل، دوقل بازی کردم. آب شدن.

سردم شده بود و بارون و تگرگ هم کم کم داشت قطع می‌شد.

اومدم تو. در ایوون رو باز گذاشتم. یه عود با بوی "جنگل بارون‌زده^۱" روشن کردم و یه جوری که بتونم بیرون رو ببینم دراز کشیدم روی کاناپه و "مهمان‌سرای دو دنیا^۲" رو گرفتم دستم.

و یه صدای دور توی گوشم زمزمه می‌کرد: "هستی آرومه، آرومه آروم...^۳"

---

۱: rain forest

۲: "مهمانسرای دو دنیا" نوشته‏ی " اریک امانوئل اشمیت" ترجمه‏ی "شهلا حائری" / نمایشنامه فرانسه / 1999

۳: عکس از خودم، از ایوون خونه، به شیوه‌ی پانوراما. روی عکس کلیک کنید و عکس رو بزرگتر ببینین!