ماهی!

چند روز پیش که داشتم آب تنگ رو عوض می‌کردم یهو از توی تنگ لیز خورد و افتاد توی سینک ظرفشویی.

جرات نکردم بهش دست بزنم. هیچ وقت جرات نداشتم به هیچ حیوونی دست بزنم. از اول هم به متین گفته بودم همیشه خودت باید آبش رو عوض کنی.

یک کمی توی سینک دست و پا زد و بعد آروم گرفت. دلم براش سوخت. از قبل عید زنده موند و حالا این جوری باید می‌مرد؟

بالاخره یه قاشق پیدا کردم و انداختمش توی یه کاسه آب تا بعد از اینکه مطمئن شدم مرده، ببرم یه گوشه‌ای خاکش کنم. اما همین که دمش رسید به آب زنده شد و شروع کرد به نفس کشیدن. خیلی خوشحال شدم. تنگ رو شستم و آب کردم و چند تا تکه یخ انداختم توی آب و انداختمش توی تنگ.

اولش خیلی سرحال بود اما یه مدتی که گذشت شدیدا دچار افسردگی شد و از اون روز بیشتر وقتها که می‌رم بالا سرش، می‌بینم بی‌سروصدا و بی‌حرکت یه گوشه‌ای کز کرده...

البته به نظرم رفتارش کاملا منطقیه! یعنی خودم رو که می‌ذارم به جاش می‌بینم منم اگه تا یه قدمی مرگ می‌رفتم و بعد برمی‌گشتم دیگه نمی‌تونستم اون آدم قبلی باشم. دیگه فکر مرگ یه لحظه هم راحتم نمی‌ذاشت.

همین جوریش هم خیلی وقتها بهش فکر می‌کنم. وقتی حساب می‌کنم که فلان عزیزم ۸۰ سالشه، وقتی توی چشمای متین نگاه می‌کنم و می‌بینم یه لحظه هم نمی‌تونم بدون این چشمها زندگی کنم، وقتی می‌بینم موهای بابا داره سفید می‌شه و ... 

کاش می‌شد یه مدتی زمان رو نگه داشت، همین لحظه، همین‌جا ...