تخریب به چه قیمتی؟

توی این هفته چهار پنج بار مسیر نوبنیاد - تجریش رو رفتم و برگشتم! حالا گاهی یه کاری داشتم، گاهی هم همین‌طوری با متین رفتیم که یه دوری بزنیم!

توی این چند دفعه‌ای که رفتم هر بار این مسیر شلوغتر بود و ترافیک بیشتری داشت. چرا؟ چون از جایی که پارک نیاورون شروع می‌شه، تبلیغات انتخابات هم شروع می‌شه و گُله به گلُه جوونها جمع شدن و تبلیغات پخش می‌کنن! بیشترشون سبزن و دست‌بند و شال سبز و تصویرای میرحسین رو پخش می کنن! اما طرفدارای احمدی نژاد هم کم و بیش هستن و عکسهاش رو هل می دن توی ماشینا!

یه چیزی که برام جالبه، اینه که چه اینا و چه اونا شادن! هیجان‌زده‌ان! دارن برای رسیدن به یه چیزی که براشون مهمه تلاش می‌کنن و این حس خوبی بهشون می‌ده! حسی که معمولاً توی نسل جوون ما کم پیدا می‌شه!

برای همین هرچقدر هم که توی این ترافیک بمونم اذیت نمی شم! دیدن قیافه‌ی شاد و با انگیزه‌شون کلی بهم انرژی می ده!

می دونین من آدمهایی رو که به هر دلیلی از احمدی نژاد طرفداری می‌کنن دوست دارم، آدمهایی رو که از کروبی و رضایی طرفداری می‌کنن دوست دارم، آدمهایی رو که از موسوی طرفداری می‌کنن بیشتر دوست دارم، حتی با آدمهایی که رای گیری رو تحریم می‌کنن هم مشکلی ندارم!

فقط و فقط از آدمهایی بدم میاد که دوست دارن هرجوری شده ساز مخالف بزنن! آدمهایی که من مطمئنم طرفدار احمدی نژاد نیستن، ولی برای اینکه ساز مخالف بزنن و با این کار جلب توجه کنن، موسوی و کروبی رو خراب می‌کنن! آدمهایی که هرکی هرجا بر ضد یکی از این کاندیداها حرفی می‌زنه، با خوشحالی مطلب رو می‌خونن و هرجا که می‌شینن شروع می‌کنن با آب و تاب مطلب رو نقل می‌کنن و احتمالاً دید چند نفر رو به اون کاندیدا خراب می‌کنن، اما خودشون هم جایگزینی ارائه نمی‌دن!

من از این جور آدمها بدم میاد! چون برای این آدمها آینده ایران مهم نیست! تنها چیزی که مهمه فقط و فقط خودشونن و جلب توجه کردن! حتی اگه این جلب توجه کوتاه و آنی باشه، اما انتخابات چهار سال از سرنوشتشون رو رقم بزنه!