سیب زمینی کبابی

ساعت دوازده شب بود و هوا خفه و غبارگرفته و بدتر از همه اینکه من و متین دعوامون شده بود و توی فکر بودم که چه جوری از دل متین دربیارم.

بوی سیب‌زمینی کبابی میومد و نمی‌ذاشت زیاد متمرکز بشم و همش من رو توی خاطره‌هام غرق می‌کرد. خیلی از روزهای خوب مدرسه، روزهای اردو و خوشگذرونی با بوی سیب‌زمینی که روی ذغال کباب می‌شد، گره خورده!

متین داشت مراسم بزرگداشت مایکل جکسون رو از mbc4 می‌دید و گاه گاهی زیرچشمی به من نگاه می‌کرد.

بوی سیب‌زمینی بیشتر و بیشتر می‌شد و من توی خیال خودم تصور می‌کردم که الان پوستشون حسابی سیاه شده و داره می‌ترکه.

متین یه لحظه شک کرد: "مستانه چیزی رو گاز نیست؟"

چیزی رو گاز نبود و انگار سیب‌زمینی‌ها به جای کباب شدن داشتن می‌سوختن و جزغاله می‌شدن!

دویدیم توی ایوون. دود غلیظ رفت توی گلومون. دوده تموم ایوون رو سیاه کرده بود، چیزی پیدا نبود اما همه‌ی مردم داشتن توی کوچه می‌دویدن و به سمت کوچه بالایی می‌رفتن!

متین لباس پوشید و رفت بیرون و منم رفتم بالای پشت بوم.

صحنه وحشتناکی بود. خیلی وحشتناک. کوه آتیش گرفته بود و داشت می‌سوخت و به شدت هم باد میومد و با هر بادی که میومد شعله‌ها بیشتر و گسترده‌تر می شد.

آتش نشانی اومده بود و داشت سعی می‌کرد آتش رو خاموش کنه.

کوچه بالایی ما آخرین ردیف خونه رو داره و کوه پشت سرشونه. هر بادی که میومد آتش به این خونه‌ها نزدیکتر می‌شد و من هرچی دعا بلد بودم می‌خوندم که آتش به خونه‌ها نرسه.

خدا رو شکر آتش‌نشانی با کمک مردم محل آتش نزدیک خونه‌ها رو خاموش کرد و بعد هم رفت سراغ قسمتهای بالاتر و اونجا رو هم خاموش کرد.

متین که برگشت خونه، حتی یادمون نبود که با هم دعوا کردیم. متین که برگشت خونه، با هم دوده‌ها رو از روی فرش و سرامیکها پاک کردیم. متین که برگشت خونه آرامش جای نگرانی رو گرفته بود، اما کوه قشنگمون دیگه سبز نبود، سیاه سیاه شده بود...