که چشماش همرنگ آسمون بود...

گاه‌گاهی سحر فلوتش رو همراهش میاورد مدرسه و زنگهای تفریح یا حتی سرکلاس بعضی از معلمها برامون فلوت می‌زد. سحر فلوت می‌زد و سپیده هم همراهش می‌خوند.

سحر آهنگ greensleevs رو از همه آهنگها بهتر می‌زد و سپیده با صدای لطیف و دوست داشتنیش همراهیش می‌کرد:

تو کوچه‌مون

               سگِ لنگی بود
                              که چشماش
                                             همرنگ آسمون بود

ما با دست

               پر از سنگ و چوب
                                     اونو از کوچه‌مون 
                                                         می‌روندیم
تا اون سگ مهربون
                           یه روز از کوچه‌ی ما
                                                       غمگین رفت
جای پایِ لنگِ اون
                           تـــویِ ذهــنِ مــا 
                                                       بسته نقش

اون رفت و بچگی‌های ما

                                     به دنبالش از  کوچه پر زد
خـورشــیــد آرزوهـای مـا
                                     از آسمونِ سیــنه سـر زد

وقتی سپیده رفت فرانسه، وقتی سحر همراه فلوتش رفت کانادا، بچگی‌های ما هم از کوچه پر زد...

اما برعکس این روزا که خاطره‌ها همشون به شکل فیلم و عکس روی هارد کامپیوتره، خاطره‌های اون روزا زنده‌ی زنده توی قلب و ذهنمونه. خاطراتی که لازم نیست نگران پاک شدنشون باشیم...