خدایی که دوستش ندارم...

مطمئن نیستم ولی فکر می‌کنم، همه‌ی آدمها توی همون سالهای اول زندگیشون یه تصویر ذهنی از خدا برای خودشون می‌سازن. این تصویر معمولا بر اساس تعاریفی که پدر و مادر برای بچه می‌کنن و میزان خلاقیت بچه ساخته می‌شه.

منم از همون سالها یه تصویری از خدا برای خودم ساخته بودم و خیلی هم دوستش داشتم. خیلی بهش نزدیک بودم خیلی راحت باهاش حرف می‌زدم و دردو دل می‌کردم و خلاصه تصویر دوست‌داشتنی و ساده‌ای بود. یک کمی که بزرگتر شدم حس کردم که شاید زیاد درست نباشه که آدم از خدا تصویرسازی کنه ولی برای من مهم نبود. یعنی اونقدر مهم نبود که بخوام خدای دوست‌داشتنیم رو با چیز دیگه‌ای جایگزین کنم.

سالها بعد، یه نفر اومد و کنارم نشست و ازم خواست از خدا راجع بهش حرف بزنم. از تصویرم براش حرف زدم. برام از نقصهایی گفت که توی تصویرم از خدا وجود داشت. سعی  کرد تصویرم رو از ذهنم پاک کنه تا خدای حقیقیتری رو جایگزینش کنم. منم کمکش کردم. منم دلم می‌خواست خدام خیلی بیشتر از یه تصویر باشه. دلم می‌خواست خدا رو خیلی بیشتر حس کنم. خواستم تصویری رو که داشتم از ذهنم پاک کنم اما نشد.

مجبور شدم بکشمش. با هر وسیله‌ای که می‌شد تصور کرد توی ذهنم کشتمش اما چند لحظه بعد دوباره زنده و سالم جلوم وایمیساد! الکی که نبود، خدا بود.

هیچ‌وقت نتونستم تصویر دیگه‌ای یا حتی خدای بی‌تصویری رو وارد ذهنم کنم. ولی دیگه هیچ‌وقت هم نتونستم تصویری رو که از خدا دارم دوست داشته باشم. این روزا همین که نیت می‌کنم و وایمیسم به نماز همون تصویر میاد و جلوم وایمیسه تا وقتی که سلام نماز رو بدم. همین که زیر لب صدا می‌کنم: "خدای خوبم"، میاد و وایمیسه ولی من نمی‌تونم باهاش حرف بزنم، نمی‌تونم دوستش داشته باشم و چیزی ازش بخوام،...

درد بزرگیه. خیلی دردبزرگیه و من خیلی مستاصلم...

---

پ.ن: همینجوری یهویی الان بلیط خریدیم که امشب بریم مشهد!