... گریه نمی‌کنه، قدم می‌زنه

پرید وسط حرف متین و نذاشت سوالش رو تموم کنه.

-   اشتباه کردیم. گول مناظره‌ها رو خوردیم. فکر نکردیم کسی که قشنگ‌تر حرف می‌زنه لزوما مدیر بهتری نیست.

پکی به سیگارش زد و سر ماشین رو به سمت یه جاده خاکی کج کرد.

-    بذار ببرم نشونتون بدم که چندتا کارخونه تعطیل شده. انبار همه‌شون پر از جنسه و هیچ‌کس جنسها رو نمی‌خره. چون تحریممون کردن.

از جلوی چندتا کارخونه رد شدیم. در همه‌شون بسته بود و دور و برشون پرنده پر نمی‌زد.

-    هشت تا، هشت تا کارخونه تو بندر تعطیل شدن.

خیلی دلم می‌خواست بدونم خودشم کارگر یکی از این کارخونه‌ها بوده یا نه. که خودش ادامه داد:

-    ما یه نوع پلاستیک می‌ساختیم که هر پاکتش رو هشت میلیون ازمون می‌خریدن. اما حالا اون پاکتها رو فقط چین ازمون می‌خره. اونم به قیمت یه میلیون.

دستی به موهای جوگندمیش کشید و توی آینه مرتبشون کرد. متین ازش پرسید از اوضاع  تهران خبر داره؟

-    توی شبکه العربیه یه چیزایی دیدیم. ولی می‌دونی چیه؟ از سه سال پیش که مردم اینجا اعتراض کردن و هزار نفرشون رو بردن حبس دیگه کسی جرات تکون خوردن نداره. حتی اگه تهران زیر و رو هم بشه مردم اینجا دست از پا خطا نمی‌کنن.

دیگه جمله هاش رو ادامه نداد. متین هم دیگه چیزی نپرسید. یه نوار نوحه عربی گذاشت و صدای رادیوش رو بلند کرد.

۸ دی ۸۸ – بندرماهشهر