قایق‌سواری

دم غروبه، از مسجد جامع میایم به سمت کارون. هوا خوبه و یه نسیم خنک و نمدار می‌خوره به صورتمون. اینجا برخلاف اهواز دلگیر نیست. غم غربت توی هوا موج نمی‌زنه. آدم دلش نمی‌خواد بره کنار کارون بنشینه و زار زار گریه کنه.

چند قدم جلوتر، کنار رودخونه، چند نفر توی یه صف وایسادن. به چهره‌شون نمیاد مسافر باشن. به نظر میاد دارن از سرکار برمیان و منتظر تاکسی‌اند. منتظر تاکسی، اونم لب آب.

هیجان‌زده دست متین رو می‌کشم تا بریم توی صف وایسیم. متین می‌خنده و می‌گه: "اگه پرسید کجا پیاده می‌شین چی بگیم؟" ذوق زده می‌گم: "معلومه دیگه می‌گیم آخرش پیاده می‌شیم." متین ادامه می ده: "خدا کنه تا اهواز بره."

یه پیرمرد با دوچرخه میاد و پشت سر ما وایمیسه.

قایق می‌رسه و اول پیرمرد و دوچرخه‌اش و بعد بقیه رو سوار می کنه. ولی هنوز درست و حسابی سرجامون نشستیم که عرض رودخونه رو طی می‌کنه و می‌رسه اون طرف رودخونه.

و من و متین آخر از همه مثل آدمهایی که همه رویاهاشون به باد رفته از قایق پیاده می‌شیم و با حسرت به قدم زدن کنار کارون ادامه می‌دیم و یه نسیم خنک و نمدار صورتمون رو نوازش می‌ده.

۸ دی ۸۸ - بندر خرمشهر