طوفان

یک ساعته، شایدم دو ساعته... چشمهام رو بستم اما خوابم نمی‌بره...متین رفته پیش دوستش... بهم سفارش کرده شامم رو بخورم و بخوابم... یه لقمه نون پنیر خوردم و خوابیدم... یک ساعته، شایدم دو ساعته... چشمهام رو بستم اما خوابم نمی‌بره...

تا یه هفته پیش کافی بود چشمهام رو ببندم و اراده کنم تا وارد دنیای رویاهام بشم و رویا ببافم و ببافم تا خوابم ببره. اما یه هفته است که وقتی چشمهام رو می‌ببندم یه عالمه فکر و نگرانی و ... مثل طوفان از پشت پلکهام رد می‌شن و اونقدر گرد و خاک به پا می‌کنن که نمی‌شه پشتشون رو دید و به دنیای رویاها هم یه سری زد.  

ناراضی نیستم.

چرا که وقتی توی ساحل زندگی می‌کنی، باید بعد از هر زلزله‌ای منتظر سونامی و سیل و طوفان هم باشی.

---

پ.ن: برای قرار وبلاگی همه‌تون دعوتین و از دیدن تک‌تک‌تون خوشحال می‌شم. فقط شاید توی هفته آینده زمان این کار رو نداشته باشم. سعی می‌کنم در اولین فرصت (اگه خدا بخواد هفته بعدش) یه روز مناسب پیدا کنم.