قاب پنجره

یه ساعت تا کلاس بعدیم مونده بود. رفتم توی نمازخونه که یه چرتی بزنم. سه تا دانشجوی لیسانس یه گوشه نشسته بودن و بلند بلند حرف می‌زدن و می‌خندین. گاهی یکی بهشون تذکر می‌داد که آرومتر حرف بزنن و اون سه تا هم یه معذرت‌خواهی می‌کردن یک کم صداشون رو می‌آوردن پایین ولی چند لحظه بعد دوباره یادشون می‌رفت و بلند بلند می خندیدن و ...

خسته بودم. خیلی دلم می خواست بخوابم. اما هیجان زندگی که توی این سه تا بود، خواب رو از سرم پرونده بود.

هرچی فکر می‌کردم یادم نمیومد آخرین باری که با یه دوست این جوری حرف زده بودم  و بلند خندیده بودم و تو سر و کله کسی زده بودم، کی بوده.

تو همین فکرا بودم که این سه تا شروع کردن با موبایل از هم عکس گرفتن و آخر سر سه تایی رفتن توی قاب پنجره وایسادن و دوربین رو تنظیم کردن و یه عکس سه تایی گرفتن و نفهمیدن که این کارشون چه نوستالژی رو برای من زنده کرد.

من و دلارام و زهرا یه عکس سه تایی داریم توی قاب یه پنجره. توی همین سن و سال. توی همین حال و هوا، در حالی که داریم از دل می خندیم.

وقتی از نمازخونه رفتن بیرون زنگ زدم به زهرا و باهاش قرار گذاشتم. دلارام اما نیست. سالهاست که نیست و شاید دیگه هیچ وقت نشه خاطره اون روز توی قاب پنجره رو زنده کرد...