خیلی دور، خیلی نزدیک

تنها عکسی رو که ازش داشتم چسبونده بودم لای دفتر خاطراتم و از اونجایی که جای دفترخاطراتم توی خونه امن نبود، برده بودم گذاشته بودمش توی کمد دانشگاه و هرچند وقت یه بار دور از چشم بچه‌ها می‌رفتم از توی کمد درش میاوردم و یه دل سیر نگاهش می‌کردم.

یه روز اما یادم رفت در کمد رو ببندم. فرداش که اومدم دیدم کمد خالیه. نه کتابام هست و نه دفتر خاطراتم و نه عکسش.

از اون به بعد دیگه ندیدمش، گاهی سعی کردم تصویرش رو توی ذهنم بسازم. اما نشد. جز یه لبخند چیزی از چهره‌اش توی ذهنم نقش نمی‌بست.

هر سال از چند روز مونده به سی اردیبهشت تصمیم می‌گرفتم برم ببینمش. همیشه با خودم فکر می‌کردم کاری نداره که. یه دسته گل و یه هدیه کوچیک می‌گیرم و می‌رم به همون خونه‌ای که از بس آدرسش رو توی ذهنم مرور کردم، بارها توی خواب دیدمش. در می‌زنم و در رو باز می‌کنه و ...

اما نشد. هیچ وقت نشد. نتونستم...

تا حالا به هیچ‌کس همزمان اینقدر نزدیک و اینقدر دور نبودم. نزدیک به اندازه‌ی چهار تا خیابون و دور به اندازه سیزده سال.

سی اردیبهشت امسال هم نزدیکه و من از همین الان صدای قلبم رو می‌شنوم که تندتر از تمام روزهای سال می‌تپه...