خونه پدربزرگ

مامان بزرگ کربلاست و خاله راضیه مشهد و من و متین شدیم ساکن خونه‌ی پدربزرگ. ساکن خونه‌ای که سالها خونه‌ی من هم بوده. از وقتی که به دنیا اومدم تا چهارده سالگی و یک سال هم سال پیش دانشگاهیم توی همین خونه زندگی کردم.

یه خونه قدیمی و ویلایی با باغچه‌هایی پر از درخت و گل. درخت انجیر، خرمالو، گردو و ...

با حیاطی که سالها جای دوچرخه سواری و تاب بازی و لی لی و قایم موشک بازی من و سوفیا و خاله راضیه بوده...

و بعد هم سایه درختهاش شده جای درس خوندن من واسه کنکور...

توی خونه‌ پدربزرگ یه ساعت قدیمی هست که از وقتی من یادمه همین جا بوده، به دیوار هال. اما قدیمی بودنش نیست که جالبه. جالب بودنش به اینه که این ساعت هیچ وقت با ساعت کشور عقب و جلو نمی‌ره. یعنی نه اول بهار یه ساعت میاد این ور و نه اول پاییز یه ساعت می‌ره اون ور.

توی این چند روزی که ما اونجایم، به طرز عجیب غریبی وقت اضافه میاریم. یعنی فک کن از سر کار که می‌رسیم به جای اینکه ساعت پنج باشه، تازه ساعت چهاره و تا یه استراحتی بکنیم و یه غذایی درست کنم ساعت میشه پنج و نیم-شیش. و این یعنی هنوز تا شب کلی وقت برامون می‌مونه.

خلاصه من به محض اینکه پام برسه به خونه‌مون ساعت رو یه ساعت می‌کشم عقب تا یه ساعت وقت بیشتر برای زندگی کردن داشته باشیم!