برف

تقصیر خودم بود که اندازه‌اش رو مشخص نکرده بودم. اما به هر حال آرزوم یه جورایی برآورده شد و بالاخره ایوونمون رنگ برف رو به خودش دید و پاهای من حس فرورفتن توی یه چیز سرد و دوست‌داشتنی رو ... 

هرچند کم بود اما همین اندک رو به فال نیک می‌گیرم و منتظر می‌مونم تا چند روز دیگه اینجا بنویسم امروز پاهام تا زانو توی برف فرو می‌ره.

---

پ.ن۱: پریروز سالگرد سه سالگی وبلاگم بود. ولی چون من وبلاگ نویسی رو توی یه روز برفی شروع کرده بودم و پریروز هیچ شباهتی به اون روز نداشت حس اینکه همین یه جمله رو هم توی وبلاگ بنویسم نیومد. به هر حال فکر می‌کنم امروز روز قشنگتریه برای سه ساله شدن این وبلاگ...

پ.ن۲: اگه زیاد نمی‌گم دوستتون دارم برای اینه که تکراری نشه. وگرنه دوستیهایی که بادبادک باعثشون بود برای من واقعا ارزشمند و دوست داشتنیه.