...

فکر می‌کردم دیگه لازم نیست از دلتنگی و دلگرفتگیم بنویسم. فکر می‌کردم حالا که برف اومده دل من هم باهاش روشن و سفید می‌شه. شد. ولی حالا که آفتاب دوباره بالا اومده و برفها رو آب کرده سفیدی و روشنی دل من رو هم با خودش برده.

حس می‌کنم هیچ وقت توی زندگیم این قدر تنها نبودم. هیچ وقت انقدر دور و برم خالی نبوده. هیچ وقت ترس از دست دادن آدمهای دوست داشتنی زندگیم انقدر بهم نزدیک نبوده. هیچ وقت انقدر توی سرازیری که نمی‌دونم تهش کجاست قرار نگرفته بودم و انقدر سریع توش پایین نمی‌رفتم. نمی‌دونم چه جوری بگم. بلد نیستم حسهای بدم رو با کلمه‌ها بیان کنم.

دلم می‌خواست یه جای شلوغتر زندگی می‌کردیم که هر وقت دلم اینجوری می‌گرفت می‌رفتم روی پله‌ی جلوی خونه می‌نشستم و پسر بچه‌هایی رو نگاه می‌کردم که داشتن توی کوچه فوتبال بازی می‌کردن و دختر بچه‌هایی رو که یه گوشه‌ای بساط پهن کرده بودن و برای عروسکهاشون غذا بارگذاشته بودن. خدا رو چه دیدی شاید یکی از اون دختربچه‌ها دلش برام می‌سوخت و میومد پیشم و می‌گفت: "خاله غصه نخولیا..."

خوشحالم که خیلی‌هاتون رفتین خونه و تا شنبه صبح هم این دور و بر پیداتون نمی‌شه. شاید تا اون موقع باز برف بیاد و دل من رو روشن کنه. یا بارون بیاد و حسهای بدم رو بشوره. اونوقت این نوشته رو پاک می‌کنم و خیلی‌هاتون اینا رو نمی‌خونین...