چمدونٍ پر!

در کمد رو باز می‌کنم که لباس زمستونی‌ها رو دربیارم (می‌دونم یک کم زوده! وقت نکرده بودم خب!)

چشمم میوفته به چمدونی که مدتهاست داره توی کمد خاک می‌خوره. (می‌دونم تازه مشهد بودیم! ولی اوندفعه انقدر هول هولی شد که با یه کوله پشتی راهی شدیم!)

میارمش پایین و گرد و خاکش رو می‌تکونم.

حس می‌کنم سنگینه. درش رو باز می‌کنم. لباسها و وسایل احرام توشند. درشون میارم و بوشون می‌کنم. چشمهام سراسیمه می‌شن. قلبم تندتر می‌زنه.

لابه‌لای لباسها یه دست لباس سفید خیلی کوچیک هم هست. تنها سوغاتی که هنوز به دست صاحبش نرسیده. آخه هنوز صاحبش به دنیا نیومده. چشمهام لبخند می‌زنه و قلبم آروم می‌گیره.

همه‌ی لباسها رو تا می‌کنم و دوباره می‌ذارم سرجاش به امید روزی که یک بار دیگه پوشیده بشن.