هفت سالگی...

تولد دخترکه. از صبح همه‌ی پاساژهای اطرافمون را زیر و رو کرده‌ام تا چیزی بخرم که مطمئن باشم دوستش خواهد داشت. دخترک سخت‌پسنده و خوش‌سلیقه.

توی هر مغازه‌ای که می‌رم خودم رو می‌زنم به هفت سالگی که به یاد بیارم اگه کسی توی سن هفت سالگی، این کتاب رو برام می‌خرید بیشتر خوشحال می‌شدم یا اون عروسک رو یا ...

و به یاد میارم که در هفت‌سالگی یک جعبه مدادرنگی ۲۴رنگ به اندازه‌ی تمام دنیا خوشحالم می‌کرد و یک کتاب ساعتها غرق لذتم می‌کرد. نه فقط من، همه‌مون به همین چیزهای کوچک قانع بودیم و دلخوش!

اما می‌دونم که این چیزها از نظر دخترک برای هدیه تولد هفت سالگی یک کمی ساده و کوچیکه. بچه‌های این روزها به اندازه‌ی بچگی‌های ما قانع نیستند.

در آخرین مغازه، فروشنده از عروسکی حرف می‌زنه که تب می‌کنه، لپهاش گل می‌ندازه، نبضش تند می‌زنه و سرفه می‌کنه، آمپولش که می‌زنی گریه می‌کنه و دارو که بهش می‌دهی تبش خوب می‌شه و می‌خنده.

برای آخرین بار هفت ساله می‌شم. از شوق داشتن عروسک سر از پا نمی‌شناسم. دست عروسک را می‌گیرم و با هم از مغازه بیرون میاییم.