شوق + تشبیه!

دستم می لرزه. دلم هم.

چقدر انتظار کشیدم. +

چقدر به خودم گفتم که تا وقتی منتظری هیچ اتفاقی نمی افته و چقدر ادای آدمهایی رو درآوردم که منتظر نیستن. ولی فقط اداشون رو درآوردم.

تمام اردیبهشت رو انتظار کشیدم. خرداد رو هم.

تیر که شد دیگه آروم آروم انتظارم کمرنگ شد.  این روزا دیگه انتظار حتی از ته ذهنم هم پاک شده بود.

اما زندگی برای من همیشه غیرمنتظره بوده.

دستم می لرزه. دلم هم.

پشت دیوار دلم یه صدای پا میاد
یه صدای آشنا از تو کوچه ها میاد
یه صدای پا میاد یه صدای پا میاد
نفسم راهشو گم کرده تو سینه
چشم من یه سایه رو دیوار می بینه
صدای تیک تیک قلبم نمی ذاره
صدای پاهاش توی گوشام بشینه

...

---

پ.ن1: از اونجایی که آدم دل رحمی هستم، دلم نمیاد کنجکاویهاتون رو بی جواب بذارم. راستش این اتفاق یه اتفاقیه شبیه رسیدن یه دوست خیلی خیلی خاص از یه سفر طولانی. با اینکه هنوز اون دوست رو ندیدی ولی از اینکه می دونی نزدیکته دلت قنج می ره و از اینکه قراره به زودی ببینیش تو پوست خودت نمی گنجی!

البته اتفاقی که برام افتاده دقیقا اینی نیست که گفتم. ولی یه جورایی شبیه همینه!

لازم به ذکر است که پای هیچ بچه ای درمیان نیست!

پ.ن2: راستی دلم برای خیلیهاتون تنگ شده بودا! چه خوب که کنجکاوی باعث شد بعد مدتها اسمهای قشنگتون رو توی کامنتها ببینم. دوستتون دارم.