منطقه نظامی

خیلی دلم می‌خواد صبحها بعد از سحری برم بیرون قدم بزنم. هوا عالیه و آسمون پر از ستاره. ولی جرات نمی‌کنم تنهایی برم. متین هم که اصلا پایه نیست و سحری خورده و نخورده، نماز خونده و نخونده، برمی‌گرده توی تخت. من ولی خواب بعد سحری رو اصلا دوست ندارم. انگار قلبم می‌گیره.

حالا شاید فردا دلم رو زدم به دریا و تنهایی رفتم تا ته کوچه. ته کوچه یه خیابونی هست که خیلی سرسبزه و هرچی هم که جلوتر می‌ری سبزتر می‌شه. آخر خیابون می‌رسه به کوه. یعنی یه جای خیلی خوشگلیه. فقط مشکلش اینه که چندقدم مونده به کوه یه نگهبان با اسلحه وایساده و کسی رو راه نمی‌ده تو. می‌گه منطقه نظامیه. مال ارتشه. البته احتمالا بیشتر منطقه تفریحیه ارتشی‌هاست. به هرحال همون تیکه اولش هم واسه پیاده‌روی جای خوبیه. بعدم چون اون نگهبانه اون ته هست دل آدم یک کم قرص می‌شه.