راز خورش کرفس

من هیچ وقت خورش کرفس دوست نداشتم. یعنی هر وقت مامان درست می‌کرد عزا می‌گرفتم و کلی بهش غر می‌زدم. ولی چاره‌ای نبود. هرازچندگاهی مامان درست می‌کرد و منم با دلخوری می‌خوردم.

تا اینکه یه روز داشتم با همکارم توی شرکت غذا می‌خوردم. کرفس داشت. غذای مورد علاقه‌اش!! هی بهم تعارف کرد، هی گفتم ممنون. هی اصرار کرد. آخر توی رودربایستی یه قاشق خوردم. خوشمزه بود. یعنی خیلی خوشمزه بود.

تازه اون جا بود که فهمیدم اون چیزی که دوست ندارم خود کرفس نیست. چاشنی‌هاییه که مامان به خورش می‌زنه.

زندگی هم مثل خورش کرفس می‌مونه. خودش نیست که بدمزه و دوست‌نداشتنیه. چاشنی‌هایی که ما بهش می‌زنیم بدمزه‌اش می‌کنه. آدمهایی که به اسم دوست وارد زندگیمون می‌کنیم و زندگی رو به جای خوشمزه کردن بدمزه می‌کنن، انتخاب‌هایی که می‌کنیم و گاهی باعث می‌شیم خورشمون طعم تلخ بگیره و ...

شاید بعضی وقتها نشه بعضی از چاشنیها رو از زندگی حذف کرد و مزه‌اش رو کلا تغییر داد ولی خیلی وقتها می‌شه یه چیزای دیگه‌ای بهش اضافه کرد و طعمش  رو دلنشینتر کرد...

راز خورش کرفس رو به مامان گفتم و حالا خورش کرفس‌های مامان هم به اندازه‌ی غذاهای دیگه‌اش خوشمزه و دوست داشتنیه.