کنجد-> عدس-> تمشک

اولش فقط یه خط صورتی کمرنگ بود که کنار یه خط ارغوانی جا خوش کرده بود. چند روز بعد تبدیل شد به یه عدد سه رقمی. توی برگه‌ی آزمایش.

می‌گفتن اندازه‌ی یه کنجده! از فکر کردن بهش خنده‌ام می گرفت. باور کردنی نبود به نظرم.

یکی دو هفته بعد شد اندازه‌ی یه عدس. یواش یواش به خودم قبولوندم که باید باورش کنم. خنده‌ام محو شد. دست و پام رو گم کردم.

حالا دیگه شده اندازه‌ی یه تمشک! تمشکی که دو برابر من غذا می‌خوره و می‌گن قلبش هم دو برابر من می‌زنه. هه! منم باور کردم! آخه تمشک چیه که قلب هم داشته باشه و قلبش هم بزنه!

کلا الان احساساتم بین خوشحالی و ناباوری و نگرانی در نوسانه و هربار یکی از کفه‌ها سنگینتر می‌شه.