زخم

یادم نیست یه کارتون بود توی برنامه کودک یا یکی از اون قصه‌هایی که مادربزرگ شبهای سرد زمستون زیر کرسی برامون تعریف می‌کرد.

ولی یادمه یه شیر بود که با چند تا از دوستهاش مهمونی گرفته بود. بعد وسط شام یکی از مهمونا (مثلا روباه) برگشت یه چیزی به شیر گفت که شیر خیلی ناراحت شد (مثلا آقا شیره تو چقدر می‌خوری!) شیر هیچی به روباه نگفت. ولی وقتی بقیه مهمونا رفتن و فقط روباه و شیر موندن، شیر رفت و یه شمشیر آورد و داد دست روباه. گفت بیا این رو بگیر و بکش پشت من. از روباه انکار و از شیر اصرار. بالاخره روباه با شمشیر یه زخم عمیق روی پشت شیر ایجاد کرد.

گذشت و گذشت. چندوقت بعد شیر و روباه همدیگه رو دیدن. شیر پشتش رو به روباه نشون داد و گفت: "می‌بینی؟ اون زخم عمیق شمشیر خوبِ خوب شده. ولی اثر اون حرفی که زدی و اون زخم زبونی که زدی تازه‌ی تازه است."

راستش این قصه تاثیر عجیب غریبی روی من گذشت. اونقدر که توی تموم زندگیم سعی کردم هر بلایی که سر دیگران آوردم، ولی زخم زبون نزنم. طعنه نزنم و ...

اما خیلیها انگار این قصه رو نشنیدن و اگر شنیدن فراموشش کردن...

قصه این روزای ما البته قصه‌ی زخم زبون نیست. قصه‌ی خنجریه که یکی از پشت زده. بی‌هوا زده. یکی که عنوانش "دوست" بوده زده و ... زخم این خنجر بالاخره خوب می‌شه. اما زخم نامردی و نارفیقی بعید می‌دونم هیچ وقت خوب بشه...

---

پ.ن1: تا یه چند وقتی مجبورم تک و توک نوشته هام رو توی بادبادک هم بذارم که کسی شک نکنه.
پ.ن2: از این به بعد تمام تلاشم رو می‌کنم که به همه کامنتها جواب بدم.