دزد کتاب

مهربونی و دلنگرونیهاتون آدم رو شرمنده می کنه و وادار می کنه به نوشتن. که اگه نبودین و احوالمون رو نمی پرسیدین واقعا دیگه هیچ انگیزه ای نمی موند برای نوشتن.

روزهامون شبیه هم می گذره. گاهی روزها می رم سرکار و گاهی روزها هم علی رو می برم پارک و گردش و خوشگذرونی.

وقتهایی که فرصتی دست بده کتاب می خونم و فیلم می بینم. 

برای اینکه این پست خیلی هم بی خود نباشه و قدم رنجه کردین این همه راه اومدین دست خالی نرین بد نیست یه فیلم خیلی خیلی خوب رو هم معرفی کنم: دزد کتاب (The book thief)

روی اسمش کلیک کنین تا معرفیش و آدرس دانلود و همه اطلاعات لازمش رو ببینید.

راستی این سریال کمدی- درام رو هم خیلی دوست می دارم: raising hope

راستی این بازی رو بازی کردین ؟  2048

الان فکر کنم قشنگ معلوم شد که چقدر سرم گرم بچه داریه!

ما خوبیم!

نوشته پایین رمزش همون رمز قبلیه. اصلا و ابدا هم چیز خاصی نیست که با نخوندنش چیزی رو از دست بدین. یه چیزیه تو مایه های ما خوبیم !

زودی هم پست این ماه علی رو می نویسم.

ادامه و نتیجه ورطه های هولناک

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

ورطه های هولناک!

من شاید جز آدمهای بی خیال دسته بندی نشم، اما آدمیم که وقتی توی ورطه های هولناک  گیر می کنه و می بینه کاری از دستش برنمیاد خودش رو می زنه به بی خیالی و انقدر فکرش رو مشغول چیزهای دیگه می کنه که از هولناکی قضیه براش کم بشه.

راستش فکر کنم اگه این مدلی نبودم، توی این دو سال اخیر یه بیست سالی پیرتر شده بودم، بسکه هی ورطه هولناک جلوم سبز شد و هی استرس، نگرانی، غم و ... پشت سرهم برام اومد.

حقیقت اینه که همه مشکلاتمون هم ختم به خیر شدن. ولی هنوز از زیر بار یکیشون بیرون نیومده یه مشکل جدید میاد سر راهمون و یه دغدغه و یه نگرانی جدید...

البته وجود آرامش بخش متین، وجود امن و نازنین متین رو هم توی آرامش همه این روزهای سخت نمی شه نادیده گرفت...

دعوا

توی سرم هزارتا فکر پیتی کو پیتی کو می کنن.

از فکر شام شب گرفته تا فکر جواب آزمایشها که امروز و فردا میاد. از فکر اختراع یه بازی جدید برای علی گرفته تا فکر خریدن "شاملا". 

این دو روز اخیر رو اصلا دوست نداشتم. اعصاب خودم رو هم نداشتم چه برسه به اینکه علی خوش اخلاق و آروم هم یکسره بخواد بدقلقی کنه.

فقط دلم می خواست یه جای ساکت پیدا کنم و بشینم فکر کنم و فکر کنم و فکر کنم.

راستش از شما که پنهون نیست دیروز فقط دلم می خواست یکی رو پیدا کنم که باهاش دعوا کنم. هربار که علی غذاش رو تف می کرد و می گفت: "نه نه نه" عصبیتر و عصبیتر می شدم. راستش سر همین یک کمی هم دعواش کردم. ولی کم بود دعوای بیشتر دلم می خواست. داد و بیداد دلم می خواست.

تا اینکه علی شروع کرد به یه بازی پر سروصدا. یه چیزی تو مایه های پرت کردن ماشینهاش روی زمین و دست زدن برای خودش! اگه فکر می کنین این بازی پرسروصدا شد عامل یه دعوای درست حسابی درست فکر می کنین. البته که نه با علی.

علی داشت بازی می کرد که یکی اومد محکم کوبید به در. همسایه پایینی بود. با توپ پر اومده بود. خداییش این یکی دیگه از تحملم خارج بود. تا کوچیکترین سروصدایی می کنیم، تا دوتا دونه گردو می شکونیم تا یه ذره بدو بدو می کنیم سریع چادرش رو می اندازه روی سرش و میاد بالا. دفعه های قبل با احترام برخورد می کرد و منم با احترام باهاش برخورد می کردم. اندفعه ولی بد حرف زد و بد حرف زدم. داد زد و داد زدم.

تا حالا هیچ وقت توی زندگیم این مدلی دعوا نکرده بودم. ولی وقتی رفت آروم شده بودم. حالم بهتر بود.

بعد که رفت علی گوشی رو آورد داد دستم و هی به گوشی اشاره می کرد و هی به در خونه. فکر کنم منظورش این بود که زنگ بزن برای بابا متین تعریف کن چی شده.

خوشحال

حالم خوبه...

چون صبح علی آزمایشش رو داده و خیلی هم بی تابی نکرده.

چون متین ماشین رو درست کرده و جمعه خستگیش رو در کرده.

چون به جای خالی فنچ ها عادت کردم و سعی می کنم بیشتر مراقب مرغ عشقهامون باشم.

حالم خوبه...

چون یه فیلم خوب دیدم (پله آخر).

چون چندتا کتاب خوب برای خوندن دارم.

و خیلی چونهای دیگه.

حالم خوبه...

چون با اینکه دلیل اصلی هنوز رفع نشده ولی دلم به بودن شما و به مهربونیهاتون گرم شده.

غمگین

حالم خوب نیست.

به خاطر پرنده های کوچیکمون که بر اثر بی مبالاتی من مردن. 

به خاطر علی کوچیکمون که امروز هر دوتا دستش رو سوراخ سوراخ کردن تا ازش آزمایش بگیرن و نشد و حالا باید یه روز دیگه و یه جای دیگه دوباره بره آزمایش.

به خاطر ماشینمون که همش خرابه و متین خسته این روزها رو خسته تر می کنه.

حالم بد می شه.

وقتی یاد بغض علی می افتم و نگاه مظلومش وقتی خانوم و آقای دکتر دستش رو گرفته بودن و نمی ذاشتن تکون بخوره.

وقتی یادم می افته که حالا علی که از خواب بیدار بشه و از مبل بره بالا دیگه پرنده هاش نیستن که برگها رو بکنه و بهشون بده بخورن.

وقتی یادم می افته که هر وقت می خواستیم از خونه بریم بیرون علی با پرنده هاش خداحافظی می کرد.

حالم خوب نیست و می دونم هیچ کدوم از اینهایی که نوشتم دلیل کافی نیست برای اینکه خوب نباشم. حالم خوب نیست و می دونم همه اینها مسائل ساده ای اند که توی همه زندگیها پیش میان. حالم خوب نیست و دلیل واقعیش هیچ کدوم از اینهایی که نوشتم نیست.