رود رفت اما مسیر رفتنش را جا گذاشت...

بالاخره ما هم اولین سفر سه نفره زندگیمون رو رفتیم. البته یه سه نفره نصفه و نیمه. یعنی من و علی با مامان و بابام و خواهرم رفتیم. بعد متین بهمون پیوست. یک روز پیشمون بود و بعد برگشت. خلاصه گرچه وقت سه نفره اش خیلی کم بود ولی همین هم خیلی خوب بود.

و البته سفر به شمال برای علی یه تجربه شگفت انگیز بود. کلا وارد شدن به یه دنیای دیگه بود. دنیای جنگل، رودخونه، کوه، دریا و ... مخصوصا که بیشتر وقتها توی فضای باز مشغول بازی با درختها و گلها و پرتقالهای کال و تاب بازی و ... بود.

  و برای من هم یه تجربه شگفت انگیز بود. دیگه جنگل، دریا، ماسه ها، گاو و گوسفند و مرغ و خروس و اردک و ... مفاهیم تکراری نبودند. همه چیز رو از نگاه علی می دیدم. از نگاه کسی که اولین باره داره می بینشون و چقدر اینجوری همه چیز فرق می کنه.

چقدر مادر بودن دنیای آدم رو متحول می کنه و چقدر قشنگه این همه تحول.

شهربازی

یه جایی خونده بودم بچه‌ها وقتی بیدارن چیزای جدید رو می‌بینن و کشف می‌کنن، بعد وقتی می‌خوابن پروسه‌ی پردازششون شروع می‌شه. 

حالا اگه واقعا این جوری باشه امروز علی باید حداقل تا ظهر بخوابه! چون بعد از اون همه چیزی جدیدی که دیده، بعد از اون همه نور و رنگ و چرخش و صدا و جیغ و ... فکر نکنم تا قبل از ظهر پردازشش تموم شه.

دیشب رفتیم شهربازی (پارک بسیج). پارسال همین موقع‌ها هم رفته بودیم.

حس پارسالم سنگینی بود و نفس نفس و اضطراب و دلهره. اونقدر که وقتی متین رفت و سوار رنجر شد از ترس فقط چشم‌هام رو بسته بودم و توی دلم صلوات می‌فرستادم.

امسال اما سبک بودم و آروم و خوشحال و ... دیگه نه وقتی متین سوار رنجر شد می‌ترسیدم نه وقتی خودم سوار سفینه.

همش فکر می‌کردم لابد علی الان همون حسی رو داره که وقتی پینوکیو رفت توی اون شهربازیه داشت! یه دنیای جدید، عجیب و متفاوت.

خلاصه اینکه این روزا روزای خوبین. خیلی بهتر از پارسال. خیلی خیلی بهتر از چند ماه پیش. این روزها خوبند.

قالب!

ووووووووی چه قالب بامزه ای دارم!

دقیقا اوضاع ماست وقتی متین از سرکار میاد و علی حتی بهش فرصت نمی ده که لباسهاش رو عوض کنه و دست و صورتش رو بشوره!

:|

توی حمومیم.

علی نشسته توی لگنش. دوش رو گرفته توی بغلش. خوشحال.

من نشستم پشت سرش. لیف رو کفی کردم و آروم آروم می‌شورمش و فربون صدقه‌اش می‌رم.

همه چی آرومه. همه چی خوبه.

ولی یهو، نمی‌دونم از کجا، نمی‌دونم چه جوری یه سوسک ظاهر می‌شه. بالای سرمون. با بالهای باز. چی بگم که حسم رو توصیف کنه. همه وجودم شروع می‌کنه به لرزیدن.

تنها کاری که از دستم برمیاد اینه که علی رو بغل می‌کنم و حوله رو بپیچم دورش.

حالا منم و علی و در حموم و فاصله‌ای به اندازه یه سوسک سیاه آماده پرواز و البته یه عالمه حرف و سخنرانی توی گوشم که :" ترسهاتون رو به بچه ها منتقل نکنین."

که: " تا شیش سالگی بچه ها باید باور کنن هیچ چیز بد و ترسناکی توی دنیا وجود نداره." و ...

سوسک یک کمی از در فاصله می‌گیره و من به سرعت برق خودم رو از در حموم می‌ندازم بیرون و در رو سفت می‌بندم و ته دلم خوشحالم که علی نفهمید چقدر ترسیده بودم.

تلفنی با خواهرم حرف می‌زنیم. علی داره گوش می‌ده. قضیه رو براش تعریف می‌کنم. علی همین که اسم سوسک رو می‌شنوه و البته قیافه چندشناک من رو می‌بینه دست می‌ذاره به جیغ و گریه و ثابت می‌کنه که ترسم رو اصلا بهش منتقل نکرده بودم.

حال ما و حال شما؟

سلام

حال شما؟ احوال شما؟ خوبین؟ خوشین؟ نماز و روزه هاتون قبول! عیدتون مبارک.

انقدر ننوشتم که واقعا یه سلام و احوالپرسی می طلبید!

ما هم شکر خدا خوبیم. مخصوصا که جای شما خالی بیشتر روزها توی خونه ایم و زیر باد مستقیم کولر! البته گاهی حوصله مون سر می ره و می زنیم به کوچه و خیابون. ولی همین که پامون می رسه به حیاط سخت پشیمون می شیم و بر فرض تا سرکوچه می ریم نونی می خریم و دوباره سریع برمی گردیم توی خونه.

توی خونه هم تا نزدیک افطار سعی می کنم زیاد تلویزیون روشن نکنم. کامپیوترم گرچه روشنه ولی جرات اینکه بشینم پشتش رو ندارم. کتاب هم وقتی دستم می گیرم باید از خیر جلدش و ... بگذرم.

خلاصه همه چیز خلاصه می شه به بازی کردن با علی. سحری پختن و گاهی هم گوش کردن به سخنرانیهای صوتی تا متین بیاد و حوصله سر رفته مون برگرده سر جاش...

کوکب خانوم!

پیش نوشت: لطفا اگه روزه هستید یا باردار این نوشته رو نخونید!

  

دیروز بدو بدو رفتم سه کیلو آلبالو خریدم و همون جور که علی بازی می‌کرد تند تند شستمشون و ساقه‌هاشون رو جدا کردم. 

یه مقداریش رو ریختم توی یه ظرف شیشه‌ای و مقدار لازم نمک و سرکه ریختم روش و یه گوشه یخچال قایمش کردم که فعلا دیده نشه و تا عمل اومدنش بهش ناخنک نزنیم.

یه مقدار دیگه‌اش رو ریختم توی یه ظرف پلاستیکی و گذاشتم توی فریزر برای آلبالوپلو!

یه مقدار دیگه‌اش رو هم تا علی خوابید، تند تند هسته‌هاش رو در آوردم و ریختم توی یه قابلمه و شکر رو ریختم روش و گذاشتم تا امروز صبح.

یه کمی دیگه‌اش رو هم نگه داشتم توی یخچال برای خوردن و آشامیدن.

امروز صبح قابلمه شکر و آلبالو رو گذاشتم روی گاز و یه ظرف مربای خوشمزه و اندکی شربت خوشمزه‌تر ازش استخراج کردم. البته توقعم از مقدار شربتش بیشتر بود.

حالا هم منتظرم شب بشه و متین بیاد و در آخرین فرصت‌های باقی مونده تا ماه رمضون یه قوری چای آلبالو درست کنم.

خوب که چی؟! هیچی خواستم بگم از هر انگشتم یه هنر می‌ریزه!